بررسی چگونگی اعتماد و کناره‌گیری اجتماعی در میان دانشجویان ، دکتر ابوتراب طالبی، راضیه برزگری دهج

در ادبیات علوم اجتماعی انزوا به وضعیت عینی کناره‌گیری و محرومیت از تعاملات و فضاهای اجتماعی اطلاق می‌شود. اگر چه این موضوع صدها سال برای بشریت مطرح بوده، اما تنها در 50 سال گذشته بطور نظام‌مند مورد توجه قرار گرفته ‌است. این مقاله به بررسی چگونگی کناره‌گیری دانشجویان و ارتباط اعتماد اجتماعی با آن می‌پردازد. کناره‌گیری اجتماعی با سه مؤلفه عضویت در انجمن‌ها و گروه‌ها، پیوند اجتماعی و روابط اجتماعی سنجیده شده است. متغیر مستقل اصلی، اعتماد اجتماعی است که با سه بُعد اعتماد نهادی، اعتماد تعمیم‌یافته و اعتماد بین‌فردی سنجیده شده‌است. روش تحقیق از نوع پیمایش است. داده‌ها از طریق پرسشنامه ساختاریافته از 361 دانشجو که به روش نمونه‌گیری طبقه‌ای متناسب انتخاب شدند، گردآوری شده‌است. از روش‌های آماری آلفای کرونباخ برای پایایی ابزار سنجش، ضریب همبستگی پیرسون برای آزمون فرضیه‌ها، تحلیل واریانس برای آزمون مقایسه میانگین‌ها و رگرسیون برای سنجش مدل تحلیلی استفاده شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد بین اعتماد اجتماعی و انزوای‌اجتماعی دانشجویان رابطه معناداری وجود دارد. ضریب همبستگی بدست آمده برای این متغیر برابر 294/0- با سطح معناداری 000/0=P، بیانگر رابطه منفی و معکوس بین دو متغیر یاد شده می‌باشد. بر این اساس می‌توان گفت کناره‌گیری اجتماعی دانشجویان به طور جدی تحت تأثیر چگونگی اعتماد اجتماعی آنها قرار دارد. با کاهش اعتماد اجتماعی دانشجویان، انزوای اجتماعی آنها بیشتر و با افزایش اعتماد، انزوای اجتماعی آنها کمتر می‌شود. همچنین بین پایگاه اقتصادی - اجتماعی و انزوای ‌اجتماعی دانشجویان رابطه معنادار منفی و معکوس وجود دارد. نتایج حاصل از رگرسیون چندمتغیره نشان می‌دهد که 14 درصد از واریانس متغیر انزوای اجتماعی توسط 3 متغیر اعتماد تعمیم‌یافته، درآمد والدین واعتماد بین‌فردیتبیین می‌شود. به این ترتیب داده‌های تجربی مؤید دیدگاه‌های نظری مطرح شده در چارچوب نظری مقاله می‌باشد. در مجموع، با توجه به چگونگی انزوای اجتماعی موجود، لازم است با اتخاذ سیاست‌های مناسب در راستای فعال سازی و انگیزه‌بخشی به دانشجویان، زمینه‌های شکل‌گیری انزوای اجتماعی را از بین برد تا از آسیب‌های اجتماعی پس از آن نیز جلوگیری شود.